Bakterie soos Salmonella en Bacillus anthracis wat miltsiekte veroorsaak het begin voorkom. Gevolglik was ‘n steriliseringsproses met stoom geimplementeer. Selfs met sterilisering is die gebruik van vleis- en beenmeel vir veevoeding tot vandag toe in die Europese Unie verbied as gevolg van die uitbraak van malkoeisiekte in die 80’s en 90’s (Regulasie (EG) No 1774/2002; Europese Gemeenskap, 2002). Die biobeskikbaarheid van fosfor in beenmeel kan baie wisselvallig wees (50%-80%). 

Beenmeel word vandag nog op plaasvlak as fosfaat-aanvulling vir herkouers in Suid-Afrika gebruik. Voor gebruik, maak net seker dit voldoen aan die volgende vereistes soos deur die veevoerwet uiteengesit: 

 • Die kalsium-vlak mag nie meer as 2,2 keer die werklike fosfor-vlak wees nie. 

 • Die etiket moet waarborge insluit vir minimum ruproteïen, maksimum vog, minimum ruvet, maksimum as, minimum fosfor (P) en minimum en maksimum kalsium (Ca). Veevoermaatskappye maak hoofsaaklik gebruik van alternatiewe fosfaat-bronne in anorganiese vorm soos dikalsiumfosfaat (DCP) of monokalsiumfosfaat (MCP), ook genoem P21. 

MCP het die hoogste fosforinhoud volgens gewig, en beenmeel die laagste. Die hoë biobeskikbaarheid (80%) en optimale fosforkonsentrasie van MCP bied verhoogde buigsaamheid in veevoer-formulering en lewer verbeterde diereprestasie. 

 Hiermee ‘n opsommende tabel van die gemiddelde kalsium- en fosforinhoud asook biobeskikbaarheid van bespreekte fosfaatbronne: