Toe die mens nog ’n jagter-versamelaar was, was die meeste antieke stamme se grondeienaarskap beperk tot die gebruik van die voedselbronne wat in ’n gebied beskikbaar was. Dié reg was ook net aan lede van ’n spesifieke stam beskikbaar en het ander stamme pertinent, selfs met geweld, daarvan uitgesluit.
Indien daar enigsins private regte aan die grondgebruik gekoppel was, was dit gewoonlik onderworpe aan die goedkeuring van die res van die stam en het dit geëindig sodra die grond nie meer gebruik is nie. Die verkoop van grond was dus nie ’n moontlikheid nie of dit was uitdruklik verbied.
Selfs die vererwing van grond was oorbodig omdat elke mens reeds gebruiksreg op die grond gehad het op grond van die blote feit dat hy ’n lid van die stam was. Die ontwikkeling van die eerste gevestigde landbougemeenskappe het die mens se verhouding met grond egter meer gekonsentreerd gemaak.
